Οκ. Είμαι λίγο περίεργη στο φαγητό. Δεν τρώω αρνί, δεν τρώω ψάρι, δεν τρώω κανένα θαλασσινό δηλαδή, με τα φρούτα δεν τα πάω πολύ καλά, τα όσπρια δεν είναι και το αγαπημένο μου… Τα λάδια δεν τα συμπαθώ πολύ, τις πολλές σάλτσες τις αποφεύγω και, γενικά, ας πούμε πως το να οργανώσω ένα δείπνο για να απολαύσω με τους φίλους μου δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο. Εκεί, όμως, που πάντα συμφωνούμε είναι στα τυριά, τα αλλαντικά και τα κρασιά.
Γιατί τι καλύτερο από μια πιατέλα με τυριά, αλλαντικά και δροσερά φρούτα (εντάξει, τα φρούτα εγώ τα αφήνω ήσυχα) παρέα με διαλεγμένα κρασιά για ένα βράδυ που θες να περάσεις όμορφα με τους φίλους, να πείτε τα νέα σας και να διώξετε μακριά (πολύ μακριά όμως) την ένταση της εβδομάδας; Προφανώς, τίποτα.
Ή, μάλλον, σχεδόν τίποτα. Γιατί το προηγούμενο Σάββατο έκανα ακριβώς αυτό, μόνο που αντί να χρειαστεί να τρέχω στην αγορά για να βρω τα καλύτερα τυριά, τα πιο ταιριαστά αλλαντικά και να κάνω ολόκληρη έρευνα για το τι κρασί θα τα συνοδεύσει πιο σωστά, τα βρήκα ΟΛΑ έτοιμα (και χωρίς κανένα κόστος), να με περιμένουν πρωί πρωί, σε έναν από τους πιο όμορφους χώρους της Λευκωσίας.
Κάνοντας τα πρώτα βήματα στο κτίριο της οδού Στασικράτους 34, ακολούθησα τη μύτη μου που με οδήγησε στον αρωματικό καφέ (απαραίτητο εργαλείο για οποιαδήποτε πρωινή δραστηριότητα) και τα φρεσκοψημένα αλμυρά, που μου άνοιξαν την όρεξη για ό,τι θα επακολουθούσε. Μετά την πρώτη γουλιά (και μια μικρή μπουκίτσα), ήρθαν τα καλοδεχούμενα χαμόγελα από τον σεφ Κωνσταντίνο Πετεβίνο, που είχε ιδιαίτερα ανεβασμένη διάθεση μιας και εκείνο το Σάββατο ήταν η ονομαστική του γιορτή – και τη γιορτάσαμε με μερικές γουλιές εκλεκτής σαμπάνιας!
Πίνοντας τον καφέ μας με τη Γιάννα (την τυχερή φίλη που με συνόδευε εκείνο το Σάββατο) μελετήσαμε τις συνταγές του σεφ και αποφασίσαμε ότι είμαστε έτοιμες για όλα! Φορέσαμε ποδιές, σηκώσαμε μανίκια, ανοίξαμε ψυγεία, συγκεντρώσαμε υλικά και… ξεκινήσαμε τη δημιουργία! Το κρασί έρρεε άφθονο γύρω μας, αλλά εγώ ήμουν συγκεντρωμένη στο πλήθος των διαφορετικών τυριών και αλλαντικών που με περιτριγύριζε, προσπαθώντας να αποφασίσω ποια απ’ όλα να προσθέσω στην πίτσα μου, που -πριν προλάβετε να εκφράσετε την απορία- ευτυχώς έφτιαξα με έτοιμη ζύμη και σάλτσα από ένα κατάστημα Lidl!
Έχοντας πάρει την απόφαση να βάλω πεκορίνο, γκρουγιέρ και ζαμπόν Jamon Iberico, γύρισα στη Γιάννα να δω πώς πάνε τα τυροπιτάκια της.
- Χρειάζομαι επειγόντως μορταδέλα! μου φώναξε.
- Αμέσως! ανταποκρίθηκα εγώ.
Και, όντως, έκοψα και πρόσθεσα στα υλικά της με ταχύτητα αστραπιαία μία μεγάλη φέτα μορταδέλα με χαλεπιανό. Εκείνη, με την ίδια ταχύτητα, ζύμωσε όλα τα υλικά μαζί, τα έπλασε σε μικρές μπαλίτσες και τα έβαλε με στοργή στον φούρνο να ψηθούν. Τελικά, βέβαια, η συνταγή απαιτούσε έξι φέτες μορταδέλα και όχι μόνο μία, οπότε ας πούμε απλά ότι η συνταγή με τα τυροπιτάκια δεν ήταν η πιο πετυχημένη μας και ας ξεχάσουμε γρήγορα-γρήγορα το ατυχές αυτό περιστατικό.
Μας αποζημίωσαν, άλλωστε, και με το παραπάνω, τα τσιπς μανιταριών (μα, ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι μπορείς να φτιάξεις γρήγορα και πανεύκολα τσιπς από μανιτάρια στον φούρνο του σπιτιού σου;) που συνόδευαν το τυρί καμαμπέρ που έλιωνε στο στόμα και μας ταξίδευε, χωρίς καν να χρειαστεί να σηκωθούμε από τις θέσεις μας; Και, ειλικρινά, λίγα πράγματα θα μπορούσαν να με κουνήσουν από τη θέση μου εκείνο το πρωινό Σαββάτου, καθώς απολαμβάναμε την πιατέλα τυριών και αλλαντικών που στήσαμε από το μηδέν σύμφωνα, βέβαια, με τις συμβουλές του σεφ και των βοηθών του. Το μόνο που πράγματι κατάφερνε να με κουνήσει κάθε τόσο, ήταν ότι τελείωνε το κρασί μου και ήθελα να δοκιμάσω το επόμενο!
Στο τέλος του μαθήματος, είχα μάθει σχεδόν τα πάντα για τα σκληρά και μαλακά τυριά, τα κατάλληλα κρασιά για να τα συνοδεύουν, πώς να συνδυάζω τυριά με αλλαντικά, και, ίσως, ίσως, πώς να φτιάχνω (σωστά) τυροπιτάκια με μορταδέλα και χαλεπιανό! Το μόνο σίγουρο είναι πως είχα καιρό να περάσω ένα τόσο ανέμελο Σάββατο, και ήδη έχω δηλώσει συμμετοχή στο επόμενο μάθημα της Ακαδημίας. Μπορεί, μάλιστα, να καταφέρω την επόμενη φορά να ακολουθήσω με επιτυχία τις συνταγές!